Crna avet spusta se kroz noc,
Kroz blatnjavi obris monotone sene,
Prilazi polako s poginulim zrakom,
Spushta svoju kandzu i zariva duboko;
Crni oblak seze nad prostranstvom ravnim,
Shiri svoju zlobu, svoju gnjilu kob,
Miris mrtvog vetra drobi zivot svuda,
Gola gora vapi, zla je sada rob;
Sirin nebom nosi urlike iz pakla,
Dok zvezde beze u mrak;
Zemlju para vrisak rasporenog neba,
Sire se panika i strah.
Sve sto je postojalo ikad,
Obrisi prazni, opipljiva tela,
Nestali su, javiti se vise,
Nikad nece.
Drhtanje zla u kroshnjama trulim,
Zagrljaj smrti po' smiraju dana,
Razlivena krv u tmini bez kraja,
Utrobom proteze se nepregledna rana.
Vilajet!
Prekrile ga ptice smrti, zeljne krvi crne,
Proteze se ruka nishtavila.
Suva zemlja orila je nemo,
Odaja vecna, izmorena:
Nestankom pravde nestaje i roda,
Hladna zima smrti svetom sada kruzi;
Vilajet!
Prozeli ga krici noci, probijali nebo,
Proteze se za krvlju glad.
Srushenim nebom se prolama tisina,
Uzhegao vazduh ispunjava svod,
Propasti miris leti iznad nas;
Pokrov smrti hladni napravile plod,
Sablasti crne, pa sad nebom vode,
Povijene glave prati ih nas rod,
Ka poljima Svarge sada nebom hode... |
